Ta szkoła łączy tradycje i nowoczesność

"Misją szkoły jest uczenie wzajemnego szacunku i uczciwości jako postawy życia w społeczeństwie i w państwie, w duchu przekazu dziedzictwa kulturowego i kształtowania postaw patriotycznych".

To bardzo ważne przesłanie, szczególni wymowne w tym roku, kiedy to srokowska podstawówka obchodzi swoje 80lecie.

Srokowo, jak wiele innych miejscowości na terenie dzisiejszego warmińsko-mazurskiego zostało zniszczone przez żołnierzy sowieckich już po zdobyciu wtedy jeszcze miasta. W gruzach legło 60% zabudowy. W centrum miasteczka ocalały tylko gotycki kościół i barokowy ratusz.

Był to czas, kiedy przebieg granicy polsko-sowieckiej był jeszcze bardzo płynny. Do jesieni 1945 roku istniał jeszcze polski powiat gierdawski, a należące teraz do Rosji Kryłowo ( 20 km na północ od Srokowa) było polskim Nordenborkiem. Ostatecznie powiat gierdawski (z siedziba w Skandawie) zlikwidowano w 1946 roku, a kilka wsi (np. Bajory) trafiło tez wtedy pod skrzydła gminy Srokowo.

To wszystko nie przeszkodziło jednak w powolnej odbudowie i tworzeniu się polskiego życia w Dryfurcie, który stracił jednak pod koniec 1945 roku prawa miejskie. Warunki do życia były wtedy ciężkie, dość powiedzieć, że prąd powrócił do miejscowości dopiero w 1946 roku.

Nie przeszkodziło to jednak rozpoczęciu 1 września 1945 nauki w szkole powszechnej zorganizowanej przez Julię Folejewską.

"Było trudno, właściwie pracowała na pustym miejscu, w nieogrzewanym lichym pomieszczeniu, bez podręczników, zeszytów, kredy, ołówków. Nie było niczego. Szkoła była czteroklasowa, a młoda nauczycielka miała lekcje we wszystkich klasach. Na początku była sama i świetnie dawała sobie radę. Duży budynek szkoły nie nadawał się do użytku, trzeba było oszklić okna, wstawić powyłamywane drzwi, wykonać wiele prac remontowych" - czytamy w rozmowie z jej córką Krystyna Julią zamieszczonym na portalu l24.lt/pl (Krystyna Julia Folejewska: Miłość do Wilna mam w genach)

Potem przez 6 lat kierownikiem szkoły był Władysław Bukowski. A po nim Anna Rudź, K. Żyliński, E. Chudzik, J. Radawiec Jan Pietrzak, Bogusław Kozicki, Jadwiga Zając i od 2021 roku Karolina Andruszkiewicz-Kukuła.

W 1950 roku miejscowość nazwano Srokowem na cześć Stanisława Srokowskiego (1872–1950), geografa, autora licznych prac naukowych na temat Prus Wschodnich. W latach 1945–1950 był przewodniczącym Państwowej Komisji Ustalania Nazw Miejscowości, zajmującej się nazewnictwem na ziemiach zachodnich. I to jego imię nosi od 1980 roku srokowska podstawówka.

Tak o nadaniu imienia pisała wtedy Gazeta Olsztyńska:

„Nadanie imienia i wręczenie sztandaru było wielkim świętem nie tylko dla uczniów i nauczycieli Zespołu Szkół Gminnych w Srokowie, ale i dla całej społeczności tego miasteczka. […] Dla profesora Adama Pietkiewicza, przyjaciela i współpracownika profesora, którego imię nosi szkoła w Srokowie, to, co widział, jest potwierdzeniem spełnienia marzeń patrona tej szkoły, który całe swoje pracowite życie walczył … o przyszłość i szczęście świata oraz o spokój tych pokoleń, które po nas mają przyjść”.

19 września srokowska podstawówka z dumą będzie świętować swoje 80lecie i 45lecie nadania imienia. Początek gali o godzinie 9. Na 11.30 organizatorzy zaplanowali "spacer wspomnień" czyli "sentymentalną podróż w murach szkoły" a o 12.15 spotkanie absolwentów.

Tradycja i nowoczesność to dwie rzeczy, które umiejętnie łączone pozwalają zachować cenne wartości, by pomagają budować dobrą przyszłość. Tak dzieje się w Srokowie, gdzie działa szkoła otwarta na ucznia, rodzinę, środowisko i zmieniający się świat.

"Dzięki zaangażowanej kadrze, wsparciu rodziców i współpracy ze środowiskiem lokalnym, nasza szkoła pozostaje nie tylko miejscem nauki, ale też ważnym ośrodkiem życia społecznego i kulturalnego regionu. - podkreślają uczący w niej pedagodzy.

oprac. ih