Leśniczówka Łąkorz

Budowany był z zachowaniem zasad architektury ceglanej — jak wszystkie powstające w tym okresie leśniczówki. Dlatego były do siebie bliźniaczo podobne. Leśniczówka została zbudowana z czerwonej cegły na kamiennym cokole w rzucie prostokąta o proporcjach 1:1 z poddaszem użytkowym. Dwuspadowy dach z okapami wykonany został z czerwonej dachówki. Dodatkowe zdobienia przez szalowane szczyty, nadawały budynkowi solidny wygląd.
Drzwi wejściowe zlokalizowane zostały pośrodku ściany wzdłużnej.
Widoczny, ceglany fryz wokół obiektu to wyraz skromnie zastosowanych zdobników. Leśniczówka wyposażona została w piwniczną wędzarnię i kuchnię polową. Na parterze wydzielono służbowe pomieszczenie dla leśniczego zwane kancelarią, trzy pokoje i kuchnię. Na poddaszu znajdowały się dwa pokoje (jeden z nich pełnił również rolę kuchni) i obszerny strych.

Wyróżnienia dla leśniczówki

Do osady leśnej przylegały również dwa inne obiekty — powozownia ze stajnią i miejscem socjalnym dla stajennego oraz zamykająca podwórze, zbudowana z drewna i przykryta dachówką, stodoła, która w 1984 roku spłonęła na skutek pożaru. Po kilku latach na starych fundamentach, postawiono jednak nową – również drewnianą. Leśniczówka dzięki przeprowadzonym na przestrzeni lat remontom, zachowała się w bardzo dobrym stanie technicznym. Wraz z przylegającym ogrodem, stawem i owocowym sadem była wielokrotnie wyróżniana dyplomami uznania w konkursie na najlepiej utrzymaną i zagospodarowaną osadę leśną. Po raz pierwszy przez Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych w Toruniu w 1987 roku, później na szczeblu nadleśnictwa w 2001 roku i w 2006 roku przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w Toruniu. W 2010 roku leśniczówka ponownie wystawiona została przez Nadleśnictwo Jamy do konkursu i została wyróżniona.

Ciekawostka sprzed lat

Za budynkiem znajduje się ponad 200-letni, będący pod ochroną, las, w którym latem 1974 roku odbyły się manewry łączności wojsk układu warszawskiego. Ten zorganizowany ruch sił zbrojnych wojsk polskich i radzieckich trwający kilka dni nadzorowany był przez ówczesnego ministra obrony gen. Wojciecha Jaruzelskiego, który pojawił się tu na krótko. Przyleciał helikopterem, wylądował na pastwisku za budynkiem stodoły, podobnie jak trzy inne śmigłowce.

Poeta o leśniczówkach

Konstanty Ildefons Gałczyński w latach 1950–1953 związany był z leśniczówką Pranie nad Jeziorem Nidzkim (obecnie jego muzeum,) w latach 50. ubiegłego stulecia pisał: „Nasz każdy wiersz zaorzą pługiem, będą kartofle, potem wódka, bo nasze życie – za długie, a sztuka — za krótka”.
Już wówczas martwił się słynny poeta, by po zabytkowych leśniczówkach, wpisanych w kulturę tych ziem, nie zakwitł kartoflano-wódczany krajobraz. Nie ulega wątpliwości, że leśniczówki były i są faktem kulturowym, nierozerwalnym elementem dziedzictwa krajobrazowego pełniącym nadal swoje funkcje. Tego rodzaju obiekty przed zagładą chroni od 1999 roku międzynarodowy program edukacyjny na rzecz ochrony krajobrazu historycznego, właściwego kształtowania przestrzeni przyrodniczej i kulturowej Polski.
Joanna Kulpa