Park pod zamkiem, którego nie ma

Pierwotna krzyżacka warownia – drewniana – powstała w tym miejscu już w połowie XII wieku. Mniej więcej sto lat później Krzyżacy zbudowali zamek z kamieni i cegieł, ale przetrwał on niewiele ponad 100 lat. W 1454 roku miała tu miejsce istna wojna pomiędzy krzyżacką załogą zamku a zbuntowanymi mieszczanami. W wyniku tych walk zamek został zrujnowany. Nigdy już go nie odbudowano, ale na fundamentach, które przez stulecia trwały na Górze Zamkowej, zbudowano w 1902 roku okazałą siedzibę starostwa. Niestety, także ten budynek nie przetrwał burzliwych dziejów; spłonął doszczętnie w 1945 roku. Z pozostałych ruin zebrano nadające się do użytku cegły i przewieziono je do Warszawy. Posłużyły do odbudowy stolicy.
Park ufundował w roku 1903 ówczesny starosta Heinrich von Gottberg; zapewne z okien swojego gabinetu w pobliskim budynku starostwa miał piękny widok na tereny parkowe. Za niemieckich czasów w Parku Elżbiety były ścieżki spacerowe i obiekty sportowe, a także elegancka kawiarnia. Było to ulubione miejsce wypoczynku i rekreacji mieszkańców Bartoszyc. Po wojnie wszystko to uległo zniszczeniu.

W wyniku prac prowadzonych w ostatnich latach tereny te nabrały ponownie parkowego i rekreacyjnego charakteru. Niecodzienny kształt stawku w Parku Elżbiety w Bartoszycach ma swoje romantyczne uzasadnienie – starosta Heinrich von Gottberg poświęcił obiekt pamięci swojej niedawno zmarłej żony.
Opr. ab
Na zdjęciach - Łyna w kilku miejscach Bartoszyc.