Wieżę ciśnień w Ełku wzniesiono w roku 1895. Niegdyś była świadectwem dynamicznego rozwoju miasta, bowiem wiązała się z zupełnie nową technologią dostarczania mieszkańcom czystej wody. Obecnie stanowi wspaniały punkt widokowy.
Rozwój Ełku warunkowały dwie podstawowe dominanty: położenie w sąsiedztwie jeziora oraz bliskość granicy. Trzecim elementem, który zmienił oblicze miasta, była kolej. To jej rozwój w drugiej połowie XIX wieku sprawił, że rozbudowały się przedmieścia (Garncarskie i Prostkowskie), a miasto doczekało się sieci wodociągowej i gazowej.
Najpierw studnie, potem wieża ciśnień
Do wieku XIX nie było potrzeby rozwoju usług związanych z zaopatrzeniem w wodę. W czystym środowisku świetnie sprawdzały się studnie kopane przyzagrodowe, bądź publiczne z pompami ręcznymi. Kolej żelazna wymusiła stosowanie ujęć pompowych, szczególnie, że maszyny parowe w końcowym węźle kolejowym Prus Wschodnich były napełniane wodą.
W 1895 roku na przedmieściu Garncarskim zbudowano wieżę ciśnień. Ełk otrzymał nowe ujęcie wody, która popłynęła do mieszkań. Było to wielkie osiągnięcie cywilizacyjne. Gospodarstwa domowe na przełomie wieków zmieniły zasady funkcjonowania. Zwarta zabudowa miejska, czytelne szlaki komunikacyjne, szerokie ulice, umożliwiły wytyczenie pierwszych sieci uzbrojenia ulicznego.
Sama wieża stała się jedną z najładniejszych i najbardziej charakterystycznych dla Ełku budowli. Wieża jest budowlą pięciokondygnacyjną, z otynkowaną pierwszą i drugą oraz piątą kondygnacją. Kondygnacje: drugą, trzecią oraz czwartą i piątą rozdzielono kordonowym gzymsem arkadowym. Pierwsza i druga kondygnacja rozmieszczone zostały na planie ośmioboku. Są one boniowane, z drzwiami umieszczonymi w masywnym portalu uskokowym. Wieża została pokryta dachem kopulastym z lukarnami i latarnią.
Ujęcie wody znajdowało się w lesie, około 4 kilometrów od miasta. Z sześciu studzien głębinowych woda płynęła do zbiornika retencyjnego, skąd rurami tłoczono ją do wieży ciśnień. Tu znajdował się zbiornik, z którego woda pod odpowiednim ciśnieniem płynęła do ełckich mieszkań. Sieć wodna liczyła około 30 kilometrów. Ełk zużywał wówczas około
2 milionów litrów wody na dobę. Dziś dużo już większe miasto zużywa około 12 milionów litrów wody.
Uruchomienie wodociągów było wielkim dobrodziejstwem dla miasta. Podobnie rzecz się miała z budową linii gazowych. Stało się to w latach 1886-1898.
Kompleksową realizacją projektu dotyczącego wodociągów, kanalizacji i gazyfikacji Ełku zajęła się firma Heinrich Scheven Technisches Bureau z Dusseldorfu.
Na tym samym przedmieściu, na którym stoi wieża ciśnień, zbudowano duży kompleks szkolny (obecnie Zespół Szkół nr 1), gdzie ulokowano utworzone wcześniej Królewskie Seminarium Nauczycielskie.
Dziś Wieża Ciśnień jest wyłącznie atrakcją turystyczną. Znajduje się w niej Muzeum Kropli Wody. Nazwa nawiązuje do dawnej funkcji wieży. W jej wnętrzu można obejrzeć szereg eksponatów związanych z przeszłością miasta i regionu. Z wieży roztacza się piękny widok na miasto i okolicę. Dzięki nocnemu oświetleniu obiekt wygląda atrakcyjnie również po zachodzie słońca.
W wieży ciśnień ma swoją siedzibę Stowarzyszenie Mniejszości Narodowej Niemieckiej "Mazury".
Komentarze (0) pokaż wszystkie komentarze w serwisie
Dodaj komentarz Odśwież
Dodawaj komentarze jako zarejestrowany użytkownik - zaloguj się lub wejdź przez