Dwukondygnacyjna kamienica z początku XX wieku pierwotnie służyła jako budynek mieszkalny. W sąsiedztwie gmach urzędu miasta i starostwa z 1913 roku z fasadą nawiązującą do późnego historyzmu.
Budynek wzniesiono na początku XX wieku w prestiżowym miejscu w pobliżu gmachu starostwa i miejskiej szkoły dla dziewcząt. Kamienica jest typowym dla Ełku obiektem mieszkalnym, który służył zamożnym i szanowanym obywatelom miasta.
W latach trzydziestych mieszał w nim ordynator ełckiego szpitala - doktor Richard Pfeiffer. Budynek sześcioosiowy posiada dwie kondygnacje z użytkowym poddaszem. Osie druga, trzecia i czwarta zryzalitowane, na poziomie pierwszej kondygnacji tworzą wykusz zamknięty balkonem z pełną balustradą. Ryzalit zamyka facjata umieszczona częściowo w poddaszu i częściowo w połaci dachowej, zwieńczona trójkątnym szczytem ze sterczyną. Osie pierwszą i piątą zamykają wystawki umieszczone częściowo w poddaszu i częściowo w połaci dachu. Wszystkie otwory w budynku zamknięte łukiem odcinkowym, niezdobione. W narożniku pierwszej osi, na poziomie pierwszej kondygnacji, umieszczony jednoosiowy wykusz. Oś szósta, cofnięta w stosunku do fasady, mieści klatkę schodową.
W latach trzydziestych mieszał w nim ordynator ełckiego szpitala - doktor Richard Pfeiffer. Budynek sześcioosiowy posiada dwie kondygnacje z użytkowym poddaszem. Osie druga, trzecia i czwarta zryzalitowane, na poziomie pierwszej kondygnacji tworzą wykusz zamknięty balkonem z pełną balustradą. Ryzalit zamyka facjata umieszczona częściowo w poddaszu i częściowo w połaci dachowej, zwieńczona trójkątnym szczytem ze sterczyną. Osie pierwszą i piątą zamykają wystawki umieszczone częściowo w poddaszu i częściowo w połaci dachu. Wszystkie otwory w budynku zamknięte łukiem odcinkowym, niezdobione. W narożniku pierwszej osi, na poziomie pierwszej kondygnacji, umieszczony jednoosiowy wykusz. Oś szósta, cofnięta w stosunku do fasady, mieści klatkę schodową.
W sąsiedztwie znajduje się wzniesiony w 1913 roku gmach urzędu miasta i starostwa. Posadowiony został na wysokiej podmurówce z ciosów granitowych. Fasada nawiązuje do późnego historyzmu. Między oknami pierwszej i drugiej kondygnacji korpusu umieszczone tynkowane, kwadratowe płyciny. Do naroży korpusu i bocznych ścian ryzalitów dostawione dwukondygnacyjne, trójosiowe wykusze, rozmieszczone na planie wycinka koła. Powstanie budynku związane jest z postacią ełckiego landrata Carla Suermondta.
Sąsiedztwo władz samorządowych skłania do przypomnienia herbu miasta. Dość powszechnie uważa się, że pierwszy herb miasta przedstawiający jelenia wybiegającego z lasu pochodzi z 1513 roku. Nie jest to prawda. W rzeczywistości była to pieczęć sądu miejskiego. Pieczęć ta, mimo że herbem nie była, jest i tak bardzo ważna, ponieważ stanowi świadectwo miejskich ambicji miasta w czasach, gdy dość powszechnie nazywany był lichą wioszczyną. Herb z wizerunkiem rzymskiego boga Janusa uzyskał Ełk w 1669 roku. Motyw jelenia powrócił jako herb miasta w 1967 roku. W związku z utworzeniem Diecezji Ełckiej i wizyta Ojca Świętego Jana Pawła II jeszcze raz zrobiono herbowe porządki. Ponieważ w rogu tarczy herbowej pojawiła się biskupia infuły, jeleń skacze teraz zdecydowanie niżej, a i rogi musiał położyć po sobie. 
Komentarze (0) pokaż wszystkie komentarze w serwisie
Dodaj komentarz Odśwież
Dodawaj komentarze jako zarejestrowany użytkownik - zaloguj się lub wejdź przez