Mazurskie szlaki turystyczne: Szeska Góra

Dojazd: Olecko-Kowale Oleckie (skręcić w lewo, przejechać przez tory kolejowe)-Chełchy-Szeszki jest bardzo prosty. Samochodem można dojechać do podnóża góry, a nawet na sam szczyt. W Szeszkach przy przystanku PKS z drogi asfaltowej zjeżdżamy na wąski kamienisty trakt. Zresztą w samej miejscowości większość domów zbudowana jest z kamienia i cegieł; sporo budynków jest opuszczonych. Tuż przy drodze ustawiono kamienny pomnik poświęcony ofiarom wojny, napis zatarty i nieczytelny.

Na północny zachód od wsi znajduje się najwyższe wzniesienie Mazur Wschodnich – Szeska Góra o wysokości 308,9 m n.p.m. Na całych Mazurach wyższa od niej jest tylko Dylewska Góra w powiecie ostródzkim. Szeska Góra nie wyróżnia się zbytnio wysokością względną, ponieważ jest otoczona innymi wzniesieniami.
Wierzchołek góry i urwiste zbocza porasta w większości świerkowo-sosnowy las. Szczyt oznakowany jest małym kamiennym słupkiem (punkt wysokościowy) i stanowi niewielką polanę. Można natknąć się tutaj na drewniane szczątki niemieckiej wojskowej wieży obserwacyjnej, a tuż przy drodze - na żwirownię. U podnóża góry położone są dwa gospodarstwa rolne. W niewielkich zagłębieniach wytopiskowych utworzyły się małe oczka wodne.

Na północno-wschodnim stoku góry występuje wiele głazów narzutowych, które przypominają gołoborze* z Gór Świętokrzyskich. Tutejsza roślinność jest inna od występującej w pobliżu Puszczy Boreckiej. Świadczy to o odrębności klimatycznej i przyrodniczej Szeskiej Góry i Garbu Szeskiego. Występuje tu m.in. wierzba lapońska i mącznica lekarska**.
Na południowym stoku znajdują się ruiny starego cmentarza ewangelickiego otoczonego kamiennym murkiem.
_____________________________________________________________________
* Gołoborze – rodzaj pokrywy stokowej lub grzbietowej, składającej się z rumoszu skalnego (gruzu, głazów lub bloków).
** Mącznica lekarska - gatunek rośliny z rodziny wrzosowatych. Ma wiele nazw zwyczajowych: chrościna, mącznica garbarska, niedźwiedzie grono. Występuje w strefie arktycznej i umiarkowanej półkuli północnej. Jest pospolita na rozległych obszarach północnej części niżu Polski, lokalnie bywa rzadka i bardzo rzadka. Roślina światłolubna, zasiedlająca widne, rzadkie bory sosnowe, suche wrzosowiska. Występuje pojedynczo lub w skupiskach, czasami tworzy zwarte łany o powierzchni kilkunastu hektarów.
Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. Została mocno przetrzebiona przez intensywne pozyskiwanie dla celów leczniczych i zniszczona wskutek rozbudowy przemysłu.

Andrzej Malinowski