Spokojnie, ten "koniec" to tylko na ten rok, wiosną żeglarze znów wyruszą na szlak. Ale póki co kończy się pierwsza dekada listopada i na chwilę wyszło słońce. Pojechałam do Giżycka i do Wilkas zobaczyć, co się dzieje w portach nad jeziorem Niegocin.
Droga Mrągowo-Giżycko była pusta, a jeszcze nie tak dawno zatłoczona. W opustoszałych, cichych i spokojnych portach ostatnie porządki przed zimą. Większość jachtów i motorówek już na lądzie, wyczyszczone i przykryte plandekami, inne dopiero czekają na ostatnie prace konserwacyjne i zimowy płaszcz z solidnej plandeki. Będą tak bezpiecznie czekać na wiosnę. Przy pomostach jeszcze kołyszą się nostalgicznie pojedyncze motorówki i jachty. Jakby czekały na chętnych żeglarzy, którzy na dzień lub dwa tchną w nie życie. To możliwe, bo widziałam w oddali przy przeciwległym brzegu malutki biały trójkąt grota płynącego jachtu. Jakiś śmiałek, nie bacząc na dotkliwy chłód, wykorzystuje ostatnie chwile żeglarskiej pogody. Cóż, że zimno, skoro wiatr tak pięknie napina żagle.
Na pomoście samotny wędkarz. Twarz miał skupioną i radosną. Widać, że to moczenie wędki daje mu zadowolenie, odprężenie i wewnętrzny spokój.
Ja także czułam zadowolenie, bo mogłam sobie spokojnie stać na brzegu i podziwiać krajobraz. Bajeczny to widok. Białe obłoki odbijały się w błękicie jeziornej tafli. Uschnięte trzciny połyskiwały w listopadowym słońcu. Mewy siwe gromadnie „okupowały” pomosty lub latały, krzycząc „kyau” i „gue gue gue”. Wypatrywałam kormoranów, bo w portach bywały jeszcze w listopadzie. Nadaremnie. Odleciały w rejon Morza Śródziemnego. Wrócą wczesną wiosną. Zapatrzyłam się na piękny pejzaż i zapomniałam, że mamy listopad i krótsze dni. Zreflektowałam się na szczęście, bo droga, którą przemierzało słońce po niebie, powoli zrównywała się już z horyzontem. Oceniłam, że mam jeszcze godzinę, zanim słońce zajdzie. Postanowiłam zajrzeć jeszcze nad jezioro Boczne do pobliskiego Bogaczewa.
Jezioro Boczne łączy jezioro Niegocin na północy z jeziorem Jagodne na południu szlaku WJM. W Bogaczewie weszłam na pomost prywatnej przystani. Stała tam pusta ławeczka, zachęcająca do odpoczynku i kontemplacji cudu natury. Z pomostu widać było wejście na jezioro Niegocin i port w Rydzewie z basztą ewangelickiego kościoła z XVI wieku pw. św. Andrzeja Boboli, obecnie katolickiego. Na brzegu drzewa liściaste były już ogołocone z liści. Ale koło pomostu rósł modrzew-europejski, którego igły mieniły się barwami złota i rudości. Wkrótce i te listki opadną, tworząc żółty dywan pod drzewem. Podniosłam głowę, aby zobaczyć modrzew od dołu, bo lubię w ten sposób podpatrywać drzewiaste rośliny. Wtedy nad moją głową przeleciało stado wron z przewodnikiem na czele. Ptaki wracały na noclegowisko zanim zapadnie zmrok. Pora była i na mnie. Zrobiłam w tył zwrot. Za sobą pozostawiłam błękitne niebo i wody jeziora czerwonawo podświetlone promieniami zachodzącego słońca. Przed sobą miałam ciemniejące niebo i ołowiane śniegowe chmury. Byle do wiosny....
Na pomoście samotny wędkarz. Twarz miał skupioną i radosną. Widać, że to moczenie wędki daje mu zadowolenie, odprężenie i wewnętrzny spokój.
Ja także czułam zadowolenie, bo mogłam sobie spokojnie stać na brzegu i podziwiać krajobraz. Bajeczny to widok. Białe obłoki odbijały się w błękicie jeziornej tafli. Uschnięte trzciny połyskiwały w listopadowym słońcu. Mewy siwe gromadnie „okupowały” pomosty lub latały, krzycząc „kyau” i „gue gue gue”. Wypatrywałam kormoranów, bo w portach bywały jeszcze w listopadzie. Nadaremnie. Odleciały w rejon Morza Śródziemnego. Wrócą wczesną wiosną. Zapatrzyłam się na piękny pejzaż i zapomniałam, że mamy listopad i krótsze dni. Zreflektowałam się na szczęście, bo droga, którą przemierzało słońce po niebie, powoli zrównywała się już z horyzontem. Oceniłam, że mam jeszcze godzinę, zanim słońce zajdzie. Postanowiłam zajrzeć jeszcze nad jezioro Boczne do pobliskiego Bogaczewa.
Jezioro Boczne łączy jezioro Niegocin na północy z jeziorem Jagodne na południu szlaku WJM. W Bogaczewie weszłam na pomost prywatnej przystani. Stała tam pusta ławeczka, zachęcająca do odpoczynku i kontemplacji cudu natury. Z pomostu widać było wejście na jezioro Niegocin i port w Rydzewie z basztą ewangelickiego kościoła z XVI wieku pw. św. Andrzeja Boboli, obecnie katolickiego. Na brzegu drzewa liściaste były już ogołocone z liści. Ale koło pomostu rósł modrzew-europejski, którego igły mieniły się barwami złota i rudości. Wkrótce i te listki opadną, tworząc żółty dywan pod drzewem. Podniosłam głowę, aby zobaczyć modrzew od dołu, bo lubię w ten sposób podpatrywać drzewiaste rośliny. Wtedy nad moją głową przeleciało stado wron z przewodnikiem na czele. Ptaki wracały na noclegowisko zanim zapadnie zmrok. Pora była i na mnie. Zrobiłam w tył zwrot. Za sobą pozostawiłam błękitne niebo i wody jeziora czerwonawo podświetlone promieniami zachodzącego słońca. Przed sobą miałam ciemniejące niebo i ołowiane śniegowe chmury. Byle do wiosny....
Maria Olszowska
Autorka jest emerytowaną nauczycielką biologii. Pochodzi z Krakowa, od trzydziestu lat mieszka w Mrągowie. Wciąż odkrywa piękno Mazur i chciałaby zachęcić innych do poznawania cudów tej krainy
Autorka jest emerytowaną nauczycielką biologii. Pochodzi z Krakowa, od trzydziestu lat mieszka w Mrągowie. Wciąż odkrywa piękno Mazur i chciałaby zachęcić innych do poznawania cudów tej krainy
Komentarze (0) pokaż wszystkie komentarze w serwisie
Dodaj komentarz Odśwież
Dodawaj komentarze jako zarejestrowany użytkownik - zaloguj się lub wejdź przez