Wiewiórki - ozdoba naszych lasów i parków

Wiewiórka pospolita (Sciurus vulgaris) występuje w lasach liściastych, iglastych oraz w parkach i zadrzewieniach. To znany wszystkim bardzo ładny ssak nadrzewny należący do gryzoni. Z wierzchu sierść wiewiórki ma kolor rudo - pomarańczowy, boki są szare, a brzuch i podgardle białe.

Ogon zamiast steru

Ten uroczy, powszechnie lubiany gryzoń posiada mocne i ostre siekacze, dzięki którym z łatwością przegryza twarde łupiny orzechów. Długi, puszysty ogon odgrywa ważną rolę podczas skoków, bo stabilizuje kierunek lotu. Ostre pazury pomagają wiewiórkom wspinać się po drzewach i szybko po nich biegać. Wiewiórka gromadzi zapasy żywności w dziuplach opuszczonych przez ptaki lub zakopuje nasiona w ziemi. W ciągu roku wydaje 2, a nawet 3 mioty. Młode rodzą się ślepe. Jak na ssaka przystało, matka karmi je mlekiem przez 8 tygodni. Wiewiórki są altruistkami, potrafią przygarnąć osierocone maluchy.

Nowe zimowe futro

Na jesieni wiewiórki okrywa zimowa szata. Futerko robi się bardziej gęste, ogon puszysty a na uszach pojawiają się charakterystyczne „pędzelki”. W parkach spotykamy osobniki niemal oswojone. Podchodzą blisko do ludzi i biorą z ich rąk różne smakołyki, zupełnie nie wykazując lęku. Jednak z tą zażyłością trzeba uważać, bo niektóre wiewiórki mogą być potencjalnymi nosicielami wścieklizny. Gryzonie te wprawdzie nie zapadają w sen zimowy, jednak w srogie zimy ograniczają swoje wyjścia z dziupli. Obecnie w zimowych ubrankach nadal harcują po drzewach w lasach i w parkach, bo zima w tym roku jest znowu mało zdecydowana...