Ścieżka przyrodnicza Rezerwat Jezioro Łuknajno

Ścieżka przyrodnicza zaczyna się w okolicach cmentarza w Mikołajkach, Początkowo ścieżka prowadzi drogą między cmentarzem (po lewej), a ogródkami działkowymi (po prawej). Ciągnące się ponad kilometr wzdłuż drogi ogródki działkowe są okazją do obserwacji ornitofauny synantropijnej (ptaki związane z siedliskami ludzkimi). Przedstawicielami ptactwa ogrodowego są przede wszystkim wróble, zięby i makolągwy.

Rosnące na obrzeżu drogi rośliny: szczaw, ostrożeń, uczep, dostarczają pożywienia trznadlom, szczygłów i dzwońcom. Za zakrętem drogi mijamy stację energetyczną TRAFO. Po przejściu 0,5 km, w obniżeniu terenu, spotykamy drugą część ogródków działkowych. Z lewej strony przylegają do nich pola uprawne. Przed ogródkami pojawiają się zarośla łozowe, w których można obserwować sikory.

Przystanek 2 - Łąki ostrożeniowe

Za ogródkami rozciągają się rozległe tereny łąk ostrożeniowych, poprzegradzane pasami łozowisk, rosnących wzdłuż rowów.

Uwagę zwracają tu duże rośliny jak: cykoria podróżnik, wierzbownica. Spotkać tu można dzierzby i trznadle, żurawie, kruk i myszołowy.

Przystanek 3 - „Raj” na łąkach

Dalej ścieżka wiedzie nas groblą dł. ok. 100 m, a następnie przez rzadko koszone łąki z nostrzykiem białym i żółtym, chabrem łąkowym, z żółto kwitnącą komonicą, a w wilgotniejszych miejscach z sitami i trzcinami. Wypatrzyć tu można pokląskwę i przepiórkę, gniazdujące pośród traw w zagłębieniach ziemi. Liczną grupą są tu ślimaki lądowe. Rzadko koszone łąki są rajem dla motyli, chrząszczy. Najczęściej spotyka się tu biegacze i kusaki. Wśród pajęczaków uwagę zwracają, największe w kraju, pająki z rodziny kłęboszy oraz kosarze. Z płazów można spotkać żaby: moczarową, trawną i zielone, ropuchę zwyczajną oraz traszki.

Przystanek 4 - Samotny świerk

Ścieżka prowadzi wśród łóz za południowy wschód do samotnego świerka. Jest on miejscem odpoczynku i obserwacji terenu dla wielu gatunków ptaków. Wypatrzyć tu można myszołowa, kruka, orlika krzykliwego, błotniaka stawowego.

Przystanek 5 - Jezioro Łuknajno

Zaroślami łozowymi ścieżka doprowadza nas do wieży widokowej, która ułatwia obserwację jezior. Przez podtopione miejsca wśród łozowisk wiedzie kładka. Jezioro Łuknajno ma kształt owalny, bardzo słabo rozwiniętą linią brzegową. Jest pozostałością epoki lodowcowej i stanowi nisze moreny dennej, wypełnioną wodą z topniejącego lodowca. Jezioro wąskim przesmykiem łączy się z jeziorem Śniardwy.

Charakterystyczną cechą Łuknajna jest równomierne wypłacenie zbiornika, spowodowane odkładaniem się pokładów gytii (osady obumarłych ramienic i rdestnic).

Obrzeża jeziora, jak i tereny przyległe, porośnięte są szuwarami tatarakowymi, trzcinowo-pałkowymi, turzycami, a od wschodu wąskim pasem lasu olszowego.

Przystanek 6 - W rezerwacie

Flora naczyniowa rezerwatu Jezioro Łuknajno liczy około 160 gatunków, 8 gatunków z rodziny ramienic, które stanowią główny składnik pożywienia zatrzymujących się tu łabędzi.

Z rzadkich roślin występują w strefie brzegowej, jeżogłówka najmniejsza, brzoza omszona, a z chronionych gatunków wawrzynem wilczełyko i storczyk szerokolistny. Świat zwierzęcy rezerwatu jest zróżnicowany i bogaty. Łuknajno jest doskonałym miejscem rozrodu i wzrostu wielu gatunków ryb takich, jak: szczupak, okoń, lin i leszcz.

źródło: IT Mrągowo