Gudniki (Gudnick) w gminie Korsze (powiat kętrzyński) lokowano w XIV wieku na obszarze pięciu włók. Najciekawszym zabytkiem jest kościół murowany z cegły i kamienia polnego, pochodzący z drugiej połowy XIV wieku, przebudowany w roku 1731.
Dobudowano wówczas niską, drewnianą wieżę. Wnętrze kościoła pochodzi z XVII i XVIII stulecia. Zwraca uwagę okrągły renesansowy witraż Zmartwychwstanie w oknie ściany północnej, z datą 1586. Ciekawym zabytkiem jest także płyta nagrobna szwedzkiego lekarza Johana Bernarda Varnbagena z datą 1647, wykonana z czerwonego marmuru, wbudowana w południową ścianę świątyni.
Przy kościele stoi pomnik wykonany z granitu w kształcie prostopadłościanu, poświęcony wszystkim mieszkańcom wsi poległym w czasie I wojny światowej w latach 1914 – 1918. W górnej części pomnika widnieje napis: Heilig ist das Andenken der gefalen (Święta jest pamięć o tych, którzy polegli). Poniżej wykute są w kolumnie nazwiska 17 osób, poległych w kolejnych latach I wojny światowej.
Pod koniec XV w. była tu samodzielna parafia, która należała do archiprezbiteraratu reszelskigo. Po reformacji, gdy na terenie Prus Książęcych od 1525 wprowadzono wyznanie luterańskie jako obowiązujące kościół w Gudnikach do roku 1528 był filią katolickiej parafii w Reszlu. Później był kościołem filialnym parafii luterańskiej w Łankiejmach do 1945 r. Pierwszym znanym pastorem dla tych kościołów był Johann Wagner w latach 1554-1557, a ostatnim Curt Schlösser w latach 1939-1945. W okresie od XVI do XVIIIw. nabożeństwa odprawiane były tu w języku niemieckim i polskim. Po I wojnie światowej katolicy z Gudnik należeli do parafii w Korszach. W grupie tej prowadzili działalnść duszpasterską pallotyni z placówki misyjnej w Klewnie.
Obecnie jest to kościół filialny pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli parafii katolickiej w Reszlu.
W 1913 roku Gudniki wraz z Łankiejmami (siedziba majoratu) i nieistniejącym folwarkiem od przedstawiciela rodu von der Groeben dzierżawił Walter Hering, a ostatnim dzierżawcą był Albert Krieger. Dzierżawione majątki miały powierzchnię 920,5 ha. W tym czasie w Gudnikach był nieduży dwór i cegielnia.
Przed II wojną światową w Gudnikach funkcjonowała szkoła jednoklasowa (budynek szkoły z 1870 r.). Po roku 1945 była tu szkoła czteroklasowa.
Po 1945 dawny majątek ziemski włączony był do PGR.
Przy kościele stoi pomnik wykonany z granitu w kształcie prostopadłościanu, poświęcony wszystkim mieszkańcom wsi poległym w czasie I wojny światowej w latach 1914 – 1918. W górnej części pomnika widnieje napis: Heilig ist das Andenken der gefalen (Święta jest pamięć o tych, którzy polegli). Poniżej wykute są w kolumnie nazwiska 17 osób, poległych w kolejnych latach I wojny światowej.
Pod koniec XV w. była tu samodzielna parafia, która należała do archiprezbiteraratu reszelskigo. Po reformacji, gdy na terenie Prus Książęcych od 1525 wprowadzono wyznanie luterańskie jako obowiązujące kościół w Gudnikach do roku 1528 był filią katolickiej parafii w Reszlu. Później był kościołem filialnym parafii luterańskiej w Łankiejmach do 1945 r. Pierwszym znanym pastorem dla tych kościołów był Johann Wagner w latach 1554-1557, a ostatnim Curt Schlösser w latach 1939-1945. W okresie od XVI do XVIIIw. nabożeństwa odprawiane były tu w języku niemieckim i polskim. Po I wojnie światowej katolicy z Gudnik należeli do parafii w Korszach. W grupie tej prowadzili działalnść duszpasterską pallotyni z placówki misyjnej w Klewnie.
Obecnie jest to kościół filialny pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli parafii katolickiej w Reszlu.
W 1913 roku Gudniki wraz z Łankiejmami (siedziba majoratu) i nieistniejącym folwarkiem od przedstawiciela rodu von der Groeben dzierżawił Walter Hering, a ostatnim dzierżawcą był Albert Krieger. Dzierżawione majątki miały powierzchnię 920,5 ha. W tym czasie w Gudnikach był nieduży dwór i cegielnia.
Przed II wojną światową w Gudnikach funkcjonowała szkoła jednoklasowa (budynek szkoły z 1870 r.). Po roku 1945 była tu szkoła czteroklasowa.
Po 1945 dawny majątek ziemski włączony był do PGR.
Pozostałości nieczynnego wiejskiego cmentarza w płd. części wsi. Drugi, ewangelicki cmentarz wiejski posadowiony jest na zboczu wyniesienia terenu, od strony zachodniej (od szosy) ogrodzony kamiennym murem, wyremontowanym kilka lat temu z polecenia władz samorządowych gminy Korsze. Na szczycie wzniesienia w płd.-wsch. części cmentarza znajduje się kwatera rodziny Ziegler i stojący krzyż F. Mulniera, królewskiego budowniczego dróg (Konigl. Wege Baumeister). Nieopodal stoi barokowa kaplica grobowa z przełomu XVIII i XIX w. członków rodziny von der Groeben, właścicieli dóbr i pałacu w Łankiejmach. Kaplica kryta jest mansardowym dachem, zachowały się detale architektoniczne z okresy późnego baroku. Jeszcze w latach 60. XX wieku we wnętrzu stały 4 dębowe trumny obudowane blachą. Dzisiaj wnętrze kaplicy jest puste i zniszczone, podobnie jak cały obiekt.
W płd.-zach. narożniku cmentarza stoi żeliwny krzyż dwóch młodych członków rodziny von der Groeben – Fryderyka i Mateusza.
W płd.-zach. narożniku cmentarza stoi żeliwny krzyż dwóch młodych członków rodziny von der Groeben – Fryderyka i Mateusza.
Komentarze (0) pokaż wszystkie komentarze w serwisie
Dodaj komentarz Odśwież
Dodawaj komentarze jako zarejestrowany użytkownik - zaloguj się lub wejdź przez