Elbląg: Hotel w dawnym Domu Królewskim

Elbląska starówka po II Wojnie Światowej praktycznie przestała istnieć. Ogromna to strata; Elbląg to jedno z najstarszych miast w Polsce, o ponad 100 lat starsze od Olsztyna, stolicy województwa warmińsko-mazurskiego. W pobliżu Elbląga odkryto ślady pradawnej osady Truso. Prawdopodobnie w okolicach tej osady prowadził działalność misyjną i zginął męczeńską śmiercią święty Wojciech, biskup praski, misjonarz, męczennik, święty Kościoła katolickiego.
Na początku lat 60. XX wieku stworzono koncepcję odbudowy staromiejskiej zabudowy centrum Elbląga. Pomysł polegał na wykorzystaniu nielicznych starych elewacji, które się zachowały i odbudowy tych obiektów (głównie rejon ul. Wigilijnej) oraz odbudowy od fundamentów kamieniczek z charakterystycznymi fasadami z lat międzywojennych. Wyeksponowana miała być część bulwaru wraz z odbudowanymi mostami, a całość wkomponowana w monumentalną bryłę Katedry św. Mikołaja. Miał to być projekt wzorowany na układzie krakowskiej starówki. Dziś możemy stwierdzić, że te wizjonerskie plany przybierają realne kształty.

Wojewódzki impuls

Po roku 1975, gdy Elbląg stał się stolicą województwa, rozpoczęto prace. Konkurs urbanistyczno-architektoniczny (1. połowa lat 80.) przesądził o charakterze zabudowy tej dzielnicy. Prace finansowane są ze środków prywatnych inwestorów, przy wsparciu funduszy Unii Europejskiej.
W efekcie tych działań odbudowano już połowę z ponad 500 historycznych parceli o funkcji mieszkalnej, usługowo gospodarczej i hotelowej. Została odtworzona i unowocześniona infrastruktura komunalna i drogowa znacznie poprawiająca dostępność transportową terenów elbląskiej starówki. Proces rewitalizacji staromiejskiego zespołu urbanistycznego ma na celu ochronę reliktów wybitnego zabytku dziedzictwa europejskiego oraz przywrócenie mu roli centrum kulturowego Elbląga.
Starówka z historycznym układem urbanistycznym, podzamczem, zespołem klasztornym
i szpitalnym, z już charakterystyczną dla Elbląga Ścieżką Kościelną oraz zespołem zrekonstruowanych kamieniczek stała się miejscem, które odwiedzają turyści.

Podnieść z ruin Kamienicę Królów

Jednym z prywatnych inwestorów, korzystających ze wsparcia finansowego UE (za pośrednictwem Regionalnego Programu Operacyjnego Warmia i Mazury na lata 2007 – 2012) była spółka Wiwaldi Junior Spółka z o.o. z Elbląga, która podjęła się przywrócenia świetności historycznej kamienicy, zwanej w wiekach XVII-XIX DOMEM KRÓLEWSKIM (KROLÓW).
Projekt o wartości ponad 36 mln zł, na który inwestor otrzymał blisko 15 mln zł dofinansowania, polegał na postawieniu na starych fundamentach obiektu hotelowego, architektonicznie współgrającego z istniejącą zabudową.
Zgodnie z zaleceniami Konserwatora Zabytków należało odtworzyć historyczną głębokość zabudowy kamienic zgodnie z wynikami badań archeologicznych i architektonicznych. Wysokości projektowanych kamienic nie mogą przekraczać wysokości kamienic stojących na tych samych parcelach przed 1945 rokiem.

Tu spali królowie

Kamienica Królów zyskała swą nazwę dzięki przywilejowi z 1636 roku. Polegał on na tym, że właścicieli budynku zwolniono od służby ratowniczej i przymusowych kwaterunków, a w zamian obciążono zaszczytnym obowiązkiem goszczenia w swoich progach odwiedzających Elbląg królów.
Obowiązek ten został zdjęty dopiero 5 stycznia 1914 r.
Już w dniach 11-15 II 1636 r. w domu Spiringa (ówczesny właściciel) zamieszkiwał król Władysław IV, a w dniach 24-26 II 1645 r. królowa Ludwika Maria. W okresie najazdu szwedzkiego w początkach maja 1656 r. w domu należącym podówczas do wdowy po Izaaku Spiringu, Katarzyny z domu Pilgrim (Pilgrom), zamieszkiwał król szwedzki Karol Gustaw. Kolejnym właścicielem domu był syn Izaaka i Katarzyny - Piotr Spiring, później - niejaki Hahn, a następnie rajca, burgrabia i burmistrz Jakub Roule. Ten ostatni w maju 1703 r. w domu swym podejmował króla Augusta II Mocnego, a już w grudniu tegoż roku króla szwedzkiego Karola XII, zaś od września 1704 r. do końca stycznia 1705 r. mieszkała tu królowa Katarzyna z dworem i córką Marią, przyszłą żoną Ludwika XV. 16 stycznia 1705 r. do Domu Królewskiego przybył król Stanisław Leszczyński. W roku 1711 przebywał tu (ale nie nocował) car Piotr Wielki. Natomiast z całą pewnością nocował w Domu Królewskim wielki książę rosyjski Paweł Pietrowicz Romanow (późniejszy car Paweł I), który zatrzymał się w Elblągu w drodze do Berlina w 1776 roku.
Po śmierci Jakuba Roule właścicielem posesji był zapewne Michał Harn, a następnie jego owdowiała małżonka - Katarzyna Gertruda, z domu Jungschultz. W 1735 r. sprzedała ona swój dom Jakubowi Kawerau (przypuszczalnie stronnik króla Stanisława Leszczyńskiego
w wojnie sukcesyjnej w latach 1733-1734).
W latach 1756-1765 posesja należała do Karola Ernesta Ramseya młodszego (rajca, później burmistrz i burgrabia), a w 1765 r. nabył ją za cenę 11 300 złotych Krystian Bogumił Ebert, który w czerwcu 1773 r. gościł tutaj króla pruskiego Fryderyka Wielkiego.

Czekamy na kibiców EURO 2012

Wzniesiony w miejscu historycznej kamienicy Hotel ELBLĄG znalazł się w gronie kandydatów przeznaczonych dla UEFA Family. Mogą tu zamieszkać podczas polsko-ukraińskiej imprezy sponsorzy oraz piłkarscy działacze wraz ze swoimi rodzinami.
Główny inwestor - Mieczysław Walentynowicz, nie jest nowicjuszem w branży. Od 1999 roku jest właścicielem hotelu VIWALDI, położonego dosłownie naprzeciwko hotelu Elbląg. Mieczysław Walentynowicz jest jednocześnie Prezesem Zarządu powstałej dla realizacji inwestycji spółki celowej Viwaldi Junior.
Hotel ELBLĄG to z zewnątrz stylowa kamienica, wyposażona wewnątrz w to wszystko, co niezbędne dla zapewnienia gościom wygodnego pobytu. Są dwie sale konferencyjne, niewielki basen z jacuzzi, saunami itp. Dysponuje 85 pokojami i kilkoma apartamentami, dzięki czemu jednorazowo może tu przebywać ok. 180 gości.
Ciekawostką jest zadaszony, przeszklony 2-kondygnacyjny dziedziniec, w którym jest restauracja i kawiarnia.
Pierwszymi gośćmi w hotelu byli uczestnicy dwóch niezależnych balów sylwestrowych, zaś oficjalne otwarcie nastąpiło pod koniec lutego 2012 roku.
Adam Bartnikowski
Przy opracowaniu tekstu korzystałem z materiałów, dostarczonych przez p. Ryszarda Wójcika, zastępcę dyrektora Hotelu Elbląg.