Rzeka Ełk

Rzeka Ełk oraz niedaleka Lega były osiami osadnictwa Jaćwingów, bałtyckiego plemienia we wczesnym średniowieczu. Terytorium Jaćwingów zajmowało w ogólnym zarysie w XII-XIII wieku obszar między Biebrzą na południu, Niemnem na wschodzie, Niemnem lub Szeszupą na północy oraz obszarami między jeziorami Mamry i Śniardwy a rzeką Ełk na zachodzie.
Rzeka Ełk była częścią szlaku handlowego łączącego ziemie Jaćwingów z ziemiami ruskimi. Szlak rzeczny wiódł z Brześcia Bugiem, Narwią, Biebrzą i rzeką Ełk.
Pod koniec XIII wieku ziemie Jaćwingów zostały podbite przez Krzyżaków. Kraj został wyludniony i zniszczony. Opuszczone przez ludzi pola porósł las. Od roku 1422, a więc od pokoju melneńskiego ostatecznie kończącego zmagania litewsko-krzyżackie, na dawnych ziemiach jaćwieskich rozwinęło się osadnictwo polskie, litewskie i ruskie.