Gatunek rośliny z rodziny bobowatych, dawniej zwanych motylkowatymi.
Łodyga o wysokości 30–150 cm, wzniesiona, naga, w górze lekko owłosiona. Liście o trzech listkach rombowatojajowatych (dolne) lub lancetowatych (górne), nieregularnie ząbkowanych. Posiadają szczeciniaste, całobrzegie przylistki.
Kwiaty motylkowe o długości 4–5 mm, białe, drobne, zebrane po kilkadziesiąt w luźne grona, wyrastające z kątków liści. Ich skrzydełka mają tę samą długość co łódeczka, lub są nieco tylko dłuższe, żagielek dłuższy od łódeczki. W słupku 2–4 zalążki.
Owoce to siatkowato-żyłkowane strąki jedno-dwunasienne, po dojrzeniu czarniawe, długość 3–3,5 mm. Nasiona jajowate z wyraźnie widocznym, odstającym korzonkiem, barwy zielonkawej lub żółtawobrunatnej, z wiekiem ciemniejące. Powierzchnia gładka, bez połysku. Długość 2–2,5 mm, szerokość 1,5–2 mm, grubość 1 mm. Pachną kumaryną.
Bywa uprawiany na zielony nawóz, rzadziej na paszę. Należy do najlepszych roślin miododajnych w naszym klimacie. Bywa bardzo licznie odwiedzany przez pszczoły miodne. Wydajność miodowa z 1 ha wynosi 300–600 kg.
Ma właściwości lecznicze. Ziele nostrzyka obniża nadmierną przepuszczalność ścian naczyń krwionośnych, zmniejsza nieznacznie lepkość i krzepliwość krwi oraz ułatwia jej przepływ przez naczynia żylne i włosowate, poprawia kinetykę chłonki. Efektem tego jest poprawa krążenia, zmniejszenie obrzęków i zapobieganie tworzenia się zakrzepów.

Rodzimym obszarem jego występowania jest Afryka Północna (Egipt, Libia), znaczna część Azji oraz wschodnia, południowa i środkowa Europa, ale rozprzestrzenił się także w Australii i Nowej Zelandii, w Ameryce Południowej, Środkowej i Północnej, na Makaronezji i Hawajach. W polskiej florze jest archeofitem. Jest u nas pospolity na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Porasta suche wzgórza, zarośla, rowy, przydroża