Gatunek rośliny wieloletniej z rodziny dzwonkowatych.

Wygląd: łodyga wzniesiona, prosta, kanciasta, o wysokości 50–150 cm;
liście odziomkowe na długich ogonkach i dość wcześnie obumierające, dolne łodygowe krótkoogonkowe, podłużnie jajowate, górne lancetowate i prawie całobrzegie. Na spodniej stronie (szczególnie na nerwach) owłosione krótkimi włoskami.
Kwiaty zebrane w dużą, szeroko rozpostartą wiechę, pachnące, jasnoniebieskie, o długości 12–20 mm. Dwukrotnie krótszy od korony kielich złożony jest z 5 lancetowatych i gruczołkowato ząbkowanych (czasami całobrzegich) działek. Szerokodzwonkowata korona o łatkach krótszych od rurki. Wewnątrz korony dwukrotnie od niej dłuższy słupek z 3 znamionami, o szyjce górą zgrubiałej i brodawkowato owłosionej. U nasady słupka pierścień miodników. 5 pręcików o spłaszczonych i orzęsionych nitkach.
Owoc to gruszkowata, kanciasta torebka, wysypująca drobne i wąsko oskrzydlone nasiona trzema otworkami u nasady.
Korzeń zgrubiały.

Kwitnie od czerwca do sierpnia.

Występuje w Azji i Europie. W Polsce ma swoją północno-zachodnią granicę występowania i jest u nas bardzo rzadki. Występował do niedawna na ok. 100 stanowiskach (na wielu z nich już wymarł) w północno-wschodniej części kraju i w pasie wydm nadmorskich.
Siedlisko: świetliste lasy, zarośla i ich obrzeża. Preferuje gleby lessowe lub piaszczysto-gliniaste.

Gatunek objęty w Polsce ścisłą ochroną. Według Czerwonej listy roślin i grzybów Polski jest to gatunek wymierający (kategoria zagrożenia E). Występuje na obszarze Ojcowskiego, Poleskiego i Wigierskiego Parku Narodowego, Mazurskiego Parku Krajobrazowego, Przemyskich Parków Krajobrazowych i w kilku rezerwatach przyrody. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest utrata naturalnych siedlisk oraz niszczenie okazów przez ich pozyskiwanie z siedlisk naturalnych.