Krzewinka o wysokości do 50 cm, słabo rozgałęziająca się i nigdy nie tworząca kęp.
Tworzy pędy pełzające płytko pod ziemią lub tuż nad ziemią oraz nadziemne wyprostowane. Gałęzie krótkie i nieowłosione (tylko czasami można dostrzec ślady owłosienia). Dwuletnie pędy barwy czerwonobrunatnej. Pączki tępe, nieco wydłużone i na starszych pędach silnie odstające.
Liście o długości 1,5-3,5 cm, eliptyczne, nieco zaostrzone, całobrzegie, z wyraźnie widocznym unerwieniem, bez przylistków, ogonkowe. Młode liście owłosione, starsze nagie, górą ciemnozielone i fioletowo nabiegłe, spodem sinozielone.
Roślina dwupienna. Kwiaty zebrane w kotki o dwubarwnych przysadkach; górą czarnych lub rdzawych, dołem jasnych. Kwiaty żeńskie z jednym miodnikiem, wyrastający na trzonku słupek nagi, bez szyjki, o krótkich, czerwonych znamionach. Kotki męskie na wyraźnych szypułkach, z nielicznymi kwiatami, słabo owłosionymi przysadkami o czerwonych wierzchołkach. Każdy kwiat męski ma jeden miodnik i 2 wolne pręciki z nagimi nitkami. Pylniki początkowo czerwone, w czasie pylenia żółte, później stają się ciemnobrunatne.
Owoc w formie torebki.
Rośnie wyłącznie na torfowiskach, wśród torfowców. Chamefit. Kwitnie od maja do lipca, już po rozwinięciu się liści. Jest rośliną owadopylną i miododajną. Nasiona są rozsiewane przez wiatr.
Tworzy mieszańce z wierzbą piaskową, w. płożącą, w. uszatą, w. purpurową i innymi gatunkami pokrewnymi.

Występuje na niektórych obszarach w Azji i Europie. W Polsce jest rzadka. Występuje głównie na Pojezierzu Mazurskim, nad dolną Wisłą i na Lubelszczyźnie. Pojedyncze jej stanowiska znajdują się w Puszczy Białowieskiej, na Nizinie Śląskiej i w Sudetach.

W Polsce jest objęta ścisłą ochroną gatunkową. W Polskiej Czerwonej Księgi Roślin występuje jako gatunek narażony na wymarcie (kategoria zagrożenia EN), na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski – jako gatunek wymierający, krytycznie zagrożony (kategoria zagrożenia E).
Zagrożona jest poprzez osuszanie podmokłych terenów, na których występuje, wydobywanie torfu, eutrofizację siedlisk oraz przez krzyżowanie się z innymi gatunkami wierzb.