Szarak ma długość od 35 do 75 cm, a wysokość ok. 30 cm, a jego ogon, zwany omykiem, ma długość 8–10 cm.
Waży od 3 do 6 kg.
Ogon zająca jest u góry czarny, a na spodzie biały. Uszy ma dłuższe od głowy. Nogi zająca to skoki, a uszy to słuchy. Łapy ma twarde i wąskie, które są przystosowana do poruszania się po terenie twardym. Tylne nogi szarak ma dłuższe od przednich. Turzyca, czyli futro, ma szarobrązowy kolor, który upodabnia go do podłoża, w celach ochronnych. Zimą futro szaraka staje się jaśniejsze i grubsze.
Głównym wrogiem zajęcy w środowisku naturalnym jest lis.
Wiosną i latem szarak żywi się nadziemnymi częściami roślin, jesienią zjadają korzonki. Zimą obgryzają gałązki drzew i krzewów. Szaraki nie kopią norek, śpią w nieckach, tzw. kotlinkach. Mają słaby wzrok, ale doskonale rozpoznają ruch, nawet z dalekiej odległości. Nie boi się pływać i kiedy trzeba, to śmiało wskakuje do wody.
Ciąża trwa 1,5 miesiąca, samica w jednym roku rodzi zazwyczaj 3 mioty, a każdym od 2 do 5 zajączków. Młode są w pełni rozwinięte, pokryte sierścią.

Występuje w Europie, Eurazji, obu Amerykach i Australii.
Zając występuje na otwartych obszarach rolniczych i łąkach, unika bagien.

Jest gatunkiem łownym z okresem ochronnym od 31.12 do 1.11