Jaszczurka zwinka jest jednym z czterech gatunków jaszczurek zamieszkujących na terenie Polski.

Jej ciało pokrywają ściśle do siebie przylegające łuski. Na grzbiecie są one mniejsze i szorstkie, brzuch zaś pokrywają większe i gładkie.
Ma krótką głowę, a jej ogon jest nieco dłuższy od tułowia, ale i tak jest krótszy niż u innych jaszczurek. W sytuacji zagrożenia jaszczurka odrzuca ogon i ucieka, żeby z czasem odrosnąć. Zwinka ma silnie umięśnione kończyny, a jej długie palce są zakończone pazurkami. Samiec różni się od samicy zielonym podbrzuszem. W okresie godowym samce stają się intensywnie zielone.
Dojrzałe płciowo samice są po 3 latach, samce po 2.
Długość ciała samca (razem z ogonem) dochodzi do 23,5 cm.

Zwinka występuje na większości kontynentu europejskiego poza jego południowymi krańcami. Na zachodzie granicą jej zasięgu jest środkowa Francja. Na północy spotkać ją można nawet w centrum Półwyspu Skandynawskiego. Jej wschodnie siedliska sięgają po środkową Rosję. Występuje również w Turcji i zachodniej Azji. Jest gatunkiem bardzo rzadkim w Wielkiej Brytanii.
Preferuje nizinne siedliska, można ją zobaczyć w trawie, gdzie wygrzewa się na słońcu.
Zwinka żywi się bezkręgowcami, ale w skład jej diety wchodzą również pająki, owady i ślimaki.
Zwinki są aktywne w dzień. Rano wygrzewają się na słońcu, a po południu żerują w trawie.
Zwinki hibernują w październiku, budzą się w marcu.

Zwinka ma wielu naturalnych wrogów w postaci węży, łasic i borsuków, ale jej liczebność znacznie spadła z powodu uprzemysłowienia i zanikania jej naturalnych siedlisk.