Należy do tzw. kompleksu ARVC obejmującego trudne w identyfikacji, podobne do siebie morfologicznie gatunki bliźniacze z rodzaju Arion: A. rufus, A. ater i A. lusitanicus (lub A. vulgaris).
Gatunek wykazuje dużą genetyczną zmienność wewnątrzgatunkową, a jego identyfikacja w oparciu o cechy morfologiczne młodych osobników nie jest możliwa.

Dorosły ślinik luzytański ma ciało o długości 7–15 cm, różnie zabarwione, zwykle szaro-zielone. Jest wszystkożerny – żywi się głównie różnymi rodzajami roślin, ale także rozkładającą się materią organiczną i padliną. Gatunek hermafrodytyczny, może złożyć do 400 jaj w jednym sezonie (jesienią, wszystkie naraz), a dojrzałość płciową osiąga w ciągu roku. Większość osobników ginie po złożeniu jaj.

Ślimak, w związku ze swoją wielkością i zagęszczonymi populacjami, jest istotnym szkodnikiem ogrodów i pól uprawnych.

Ślinik luzytański jako gatunek inwazyjny rozprzestrzenił się na niemalże całą zachodnią Europę, Islandię, Skandynawię i na wschód do granic Polski oraz Słowacji. W Polsce pojawił się w 1993 roku w województwie podkarpackim, obecny już takżę m.in. na Warmii i Mazurach. Dotarł także do USA. Co roku rozprzestrzenia się na dalsze tereny. Według DAISIE European Invasive Alien Species Gateway jest zaliczany do 100 najbardziej inwazyjnych gatunków w Europie.