Drzewo iglaste, jednopienne, smukłego pokroju, z luźną koroną i gałęziami o regularnych okółkach, które od pnia odchodzą pod kątem prostym. Pień osiąga wysokość od 30 do 67 m, w środkowej Europie dorasta do 25 m. Średnica pnia ma od 100 do 190 cm. Kora spękana, koloru ciemnoszarego, która z wiekiem grubieje i ciemnieje.
Igły są zebrane po 5 na krótkopędzie, są koloru niebieskozielonego, długości od 6 do 10 cm.
Szyszki męskie są walcowate, żółte, długości ok. 13 cm. Szyszki żeńskie są sztywne i zaokrąglone, koloru brązowego.
Najlepiej rośnie na glebach wapiennych, wraz z innymi drzewami iglastymi i liściastymi tworzy lasy mieszane. Zwykle towarzyszą jej sosna czerwona, dąb czerwony, klon czerwony i choina. Ze względu na powolny wzrost sosny wejmutki są wrażliwe na konkurencję ze strony roślin szybciej rosnących. Jeśli przeżyją ten okres ich zdolność przetrwania zwiększa się. Wejmutka rzadko tworzy jednogatunkowe stanowiska, częściej rośnie w grupach, bo "samotniczemu" trybowi życia nie sprzyja tempo wzrostu.
Wejmutka osiąga wiek ok. 200 lat, wyjątkowo 450.
Jej drewno jest łatwe w obróbce i niepaczące się, wytwarza się z niego różnego rodzaju opakowania, np. skrzynki transportowe.

Występuje na północnych i wschodnich obszarach Ameryki Północnej. W Polsce uprawiana w lasach i parkach.

jest gatunkiem najmniejszej troski spośród gatunków niższego ryzyka