Ptak wędrowny wielkości szpaka o krępej sylwetce, zaostrzonych skrzydłach, bujnym gęstym upierzeniu i krótkim ogonie. Obie płci ubarwione jednakowo - płeć można rozróżnić tylko z bliska patrząc na bardziej rozległą i intensywniej czarną plamę na podbródku samca. Na głowie wyraźny, długi, zaostrzony i powiewny czub sięgający za potylicę, który jest składany i rozkładany w razie zaniepokojenia. Upierzenie brązowoszare, miękkie i gęste.Na skrzydłach pióra mają białe paski. Intensywnie różowe zakończenie lotek drugorzędowych, ogon czarny z żółtym obramowaniem na końcu, na skrzydłach dwie duże białe pręgi.

Latem w okresie godowym poluje na owady, głównie komary i inne muchówki chwytane w locie. Jesienią je w dużych ilościach jagody, głównie głogu, tarniny, jemioły, dzikiej róży, ligustru, śnieguliczki, jałowca, cisu i jarzębiny oraz inne mięsiste owoce krzewów i krzewinek. Czasem też nagryza pąki, rozwijające się liście i kwiaty, a wyjątkowo opadłe owoce.
Wymiary: długość ciała 18-21 cm, rozpiętość skrzydeł 35 cm, masa ciała ok 55-62 g.

Zamieszkuje tajgę i lasotundrę całej Palearktyki, w tym północno-wschodnią Amerykę. Gnieździ się w lasach iglastych i mieszanych od Skandynawii w Europie przez północną Rosję, Syberię, ale też po Ziemię Baffina na wschodzie Kanady. Po okresie lęgowym kieruje się do Środkowej i Zachodniej Europy i tam też regularnie zimuje. Europejskie populacje migrują w kierunku południowo-zachodnim, ale jeśli na danym terenie jemiołuszki znajdą wystarczającą ilość pokarmu zatrzymują się na dłużej i nie kontynuują wędrówki.

W Polsce można ją spotkać na terenie całego kraju.

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.