To największa biała czapla w Europie, wielkością dorównuje czapli siwej. Upierzenie ma śnieżnobiałe, w kątach dzioba żółty nieopierzony fragment skóry. W szacie godowej dziób ma czarny, a nogi żółte; z barków wyrastają wydłużone pióra. W szacie spoczynkowej dziób żółty, a nogi ciemne, żółtozielone.
Wymiary średnie: długość ciała 80-100 cm, rozpiętość skrzydeł 145-170 cm, waga ciała 7500-1500 g.
Gniazduje w koloniach. Gniazdo umieszcza w trzcinach, rzadziej na drzewie.
W ciągu roku wyprowadza 1 lęg. Składa jaja w różnych porach (zależnie od regionu) 2 do 5 bladoniebieskich jaj o długości 60 mm. Wysiadywane są przez okres 25-26 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po ok. 6 tygodniach.
Czapla biała żywi się zwierzętami wodnymi, a także owadami.

Zamieszkuje wszystkie kontynenty poza Australią i Antarktydą.
Do niedawna czapla biała jedynie zalatywała do Polski. Obecnie jest tu także nielicznym ptakiem lęgowym. Wcześniej północny zasięg gniazdowania przebiegał przez Czechy i Słowację, obecnie następuje ekspansja tego gatunku na północ.
Czapla biała jest silnie związana ze środowiskiem wodnym, gdzie zdobywa pożywienie oraz wyprowadza lęgi. Najczęściej spotykana jest nad stawami hodowlanymi, zbiornikami zaporowymi, bagiennymi dolinami rzek oraz terenami zalewowymi. Pierwszy przypadek gniazdowania w Polsce odkryto w 1997 r. nad Biebrzą, kolejne stwierdzone lęgowiska znajdowały się m.in. na zbiorniku Jeziorsko, w ujściu Warty w Słońsku oraz na Warmii i Mazurach w rezerwacie Kwiecewo w gm. Świątki (powiat olsztyński).

W Polsce podlega ochronie gatunkowej ścisłej.