Ptak osiąga długość ciała 85-93 cm, rozpiętość skrzydeł 132-140 cm. Samce są większe od samic, ale nie odróżniają się upierzeniem. Pióra ma czarne z metalicznym połyskiem, na głowie delikatny czub. Ma białą plamę na udzie, której brak jest w upierzeniu spoczynkowym. Skóra wokół dzioba jest żółta i naga, przedłuża się w postaci białej plamy na podgardle. W szacie spoczynkowej kormorany tracą wszystkie białe plamy. Boki szyi są białe z gęstym czarnym rysunkiem. Wiek można rozpoznać po źrenicy oka – u ptaka dorosłego jest szmaragdowozielona, u młodego brązowa. Gdy pływa na wodzie zanurza głęboko ciało, a głowę i szyję zadziera wysoko do góry.Kiedy upierzenie przemaka, kormorany wychodzą z wody i długo suszą pióra. Przyjmują wtedy charakterystyczną pozycję z częściowo rozpostartymi skrzydłami.
W locie sylwetka kormorana przypomina krzyż. Jego głos to przenikliwe krakanie.
Kormorany w wodach słodkich najchętniej żywią się okoniami, sumami, leszczami i płociami, przez co są naturalnymi wrogami rybaków i wędkarzy.

Występuje prawie w całej Europie, z wyjątkiem jej krańców południowych, w tym na Wyspach Brytyjskich, w pasie od Francji przez Szwajcarię po północne Włochy oraz we wszystkich pozostałych krajach europejskich na wschód (w tym w Polsce), dalej po Chiny; reliktowa populacja na Sardynii. Obecnie rozszerza zasięg w Europie.
Nie występuje w Ameryce Południowej i na Antarktydzie. Na północnych wybrzeżach Skandynawii, Wysp Brytyjskich i Francji oraz atlantyckim wybrzeżu Ameryki Północnej i Grenlandii występuje jako kormoran atlantycki (Phalacrocorax carbo carbo).
Szacuje się, że na Warmii i Mazurach żyje około 30-40 tysięcy kormoranów i jest to największa kolonia tych ptaków w Europie. W roku 2013 na Warmii i Mazurach wydano zgodę na odstrzał ok. 1200 kormoranów.

Objęty ochroną gatunkową częściową