Sroka zwyczajna, sroka pospolita, sroka

Królestwo
zwierząt
Typ
strunowce
Podtyp
kręgowce
Gromada
ptaki
Podgromada
Neornithes
Infragromada
neognatyczne
Rząd
wróblowe
Rodzina
krukowate
Rodzaj
pica
Gatunek
sroka zwyczajna

Sroka zwyczajna, sroka pospolita, sroka

Kategoria
Zwierzęta > Ptaki
Nazwa łacińska
Pica pica
Sposób odżywiania
roślinożerne/mięsożerne
Ptak o smukłej sylwetce i długim ogonie z charakterystycznym czarno-białym upierzeniem. Obie płci ubarwione jednakowo, ale samiec jest zwykle nieco większy i cięższy od samicy, ma dłuższy ogon. Upierzenie biało-czarne, unikalne dla tego gatunku. Bardzo długi, zaostrzony ogon z piórami o stopniowanej długości (środkowe sterówki najdłuższe, skrajne – krótsze). Pomimo swej długości ogon nie przeszkadza ptakowi w przemykaniu pomiędzy gęstymi krzaczastymi zaroślami. Głowa, dziób, gardziel, skrzydła, tył ciała i ogon ciemnoczarny, odcinający się jaskrawo od pozostałych, białych części ciała: brzucha, boków i barkówek. Ma ciemnobrązowe tęczówki. Czarne pióra mają metaliczny połysk: na skrzydłach najwyraźniejszy, zielonogranatowy; na ogonie zielonobrązowy, na wierzchu głowy zielony, a na grzbiecie i pozostałej części głowy szkarłatny. Dziób i nogi czarne. Pisklęta sroki podobne do dorosłych srok, ale ich upierzenie mniej błyszczy, a ogon jest krótszy. Wyjątkowe u krukowatych, nie w pełni czarne, kontrastowe upierzenie sprawia, że w terenie nawet z daleka łatwo jest zobaczyć srokę. Pod względem wielkości sroka jest ptakiem mniejszym od wrony i dorównuje gołębiowi.

Wymiary: długość ciała: ok. 40–48 cm, w tym długość ogona: ok. 20–30 cm, długość czaszki: 65-75 mm, w tym dzioba 34-42 mm, długość skoku: 47-53 mm, rozpiętość skrzydeł: ok. 52–60 cm, długość skrzydła: u samca 187-200 mm, u samic 173-190 mm, masa ciała: ok. 180–230 g.

Obszar występowania

Wyróżnia się następujące podgatunki, zamieszkujące odpowiednio:
Pica pica fennorum – północną część Półwyspu Skandynawskiego, Finlandię, kraje bałtyckie, Białoruś oraz północno-zachodnią Rosję;
sroka zwyczajna (Pica pica pica) – Europę Środkową na wschód od Łaby oraz Wyspy Brytyjskie, południową część Półwyspu Skandynawskiego, Danię, środkowe i wschodnie Bałkany oraz Azję Mniejszą;
Pica pica melanotos – Półwysep Iberyjski;
sroka gołooka (Pica pica mauritanica) – wybrzeża morskie Maghrebu
sroka arabska (Pica pica asirensis) – izolowana populacja w południowo-zachodniej Arabii Saudyjskiej;
Pica pica bactriana – Ukrainę, wschodnie skraje Europy, zachodnią Syberię oraz Azję Środkową po zachodni Tybet i środkowy Iran;
Pica pica hemileucoptera – środkową Syberię i zachodnią Mongolię;
Pica pica leucoptera – wschodnią Mongolię i dorzecze Amuru;
sroka zielonawa (Pica pica camtschatica) – izolowana populacja na Kamczatce;
sroka chińska (Pica pica sericea) – wschodnie Chiny, dolny bieg Amuru i Półwysep Koreański ; niektórzy badacze wyróżniają z tego podgatunku dwa kolejne: P. p. janowski i P. p. anderssoni;
sroka tybetańska (Pica pica bottanensis) – góry środkowego i wschodniego Tybetu, zachodnie Himalaje i góry południowych Chin;
Pica pica galliae – kontynentalną Europę między Pirenejami a Łabą, Korsykę, bałkańskie wybrzeże Adriatyku oraz Grecję.

Sroka pierwotnie zamieszkiwała tylko nadrzeczne zarośla, szczególnie kolczaste zakrzewienia głogu, obrzeża lasów i bardzo małe, młode drzewostany z domieszką olchy, wierzby, osiki i brzozy. Obecnie występuje często również w krajobrazie rolniczym – na polach i łąkach z kępami drzew i krzewów, w sadach i ogrodach niedaleko osiedli ludzkich, w parkach, na wsiach i w niektórych dzielnicach miast i zadrzewieniach w dolinach rzek. Coraz częściej spotykana również w dużych miastach.

Informacje na temat ochrony

W Polsce objęta ochroną gatunkową częściową.

Polecamy

Zobacz również