Ptak o smukłej sylwetce i długim ogonie z charakterystycznym czarno-białym upierzeniem. Obie płci ubarwione jednakowo, ale samiec jest zwykle nieco większy i cięższy od samicy, ma dłuższy ogon. Upierzenie biało-czarne, unikalne dla tego gatunku. Bardzo długi, zaostrzony ogon z piórami o stopniowanej długości (środkowe sterówki najdłuższe, skrajne – krótsze). Pomimo swej długości ogon nie przeszkadza ptakowi w przemykaniu pomiędzy gęstymi krzaczastymi zaroślami. Głowa, dziób, gardziel, skrzydła, tył ciała i ogon ciemnoczarny, odcinający się jaskrawo od pozostałych, białych części ciała: brzucha, boków i barkówek. Ma ciemnobrązowe tęczówki. Czarne pióra mają metaliczny połysk: na skrzydłach najwyraźniejszy, zielonogranatowy; na ogonie zielonobrązowy, na wierzchu głowy zielony, a na grzbiecie i pozostałej części głowy szkarłatny. Dziób i nogi czarne. Pisklęta sroki podobne do dorosłych srok, ale ich upierzenie mniej błyszczy, a ogon jest krótszy. Wyjątkowe u krukowatych, nie w pełni czarne, kontrastowe upierzenie sprawia, że w terenie nawet z daleka łatwo jest zobaczyć srokę. Pod względem wielkości sroka jest ptakiem mniejszym od wrony i dorównuje gołębiowi.

Wymiary: długość ciała: ok. 40–48 cm, w tym długość ogona: ok. 20–30 cm, długość czaszki: 65-75 mm, w tym dzioba 34-42 mm, długość skoku: 47-53 mm, rozpiętość skrzydeł: ok. 52–60 cm, długość skrzydła: u samca 187-200 mm, u samic 173-190 mm, masa ciała: ok. 180–230 g.

Wyróżnia się następujące podgatunki, zamieszkujące odpowiednio:
Pica pica fennorum – północną część Półwyspu Skandynawskiego, Finlandię, kraje bałtyckie, Białoruś oraz północno-zachodnią Rosję;
sroka zwyczajna (Pica pica pica) – Europę Środkową na wschód od Łaby oraz Wyspy Brytyjskie, południową część Półwyspu Skandynawskiego, Danię, środkowe i wschodnie Bałkany oraz Azję Mniejszą;
Pica pica melanotos – Półwysep Iberyjski;
sroka gołooka (Pica pica mauritanica) – wybrzeża morskie Maghrebu
sroka arabska (Pica pica asirensis) – izolowana populacja w południowo-zachodniej Arabii Saudyjskiej;
Pica pica bactriana – Ukrainę, wschodnie skraje Europy, zachodnią Syberię oraz Azję Środkową po zachodni Tybet i środkowy Iran;
Pica pica hemileucoptera – środkową Syberię i zachodnią Mongolię;
Pica pica leucoptera – wschodnią Mongolię i dorzecze Amuru;
sroka zielonawa (Pica pica camtschatica) – izolowana populacja na Kamczatce;
sroka chińska (Pica pica sericea) – wschodnie Chiny, dolny bieg Amuru i Półwysep Koreański ; niektórzy badacze wyróżniają z tego podgatunku dwa kolejne: P. p. janowski i P. p. anderssoni;
sroka tybetańska (Pica pica bottanensis) – góry środkowego i wschodniego Tybetu, zachodnie Himalaje i góry południowych Chin;
Pica pica galliae – kontynentalną Europę między Pirenejami a Łabą, Korsykę, bałkańskie wybrzeże Adriatyku oraz Grecję.

Sroka pierwotnie zamieszkiwała tylko nadrzeczne zarośla, szczególnie kolczaste zakrzewienia głogu, obrzeża lasów i bardzo małe, młode drzewostany z domieszką olchy, wierzby, osiki i brzozy. Obecnie występuje często również w krajobrazie rolniczym – na polach i łąkach z kępami drzew i krzewów, w sadach i ogrodach niedaleko osiedli ludzkich, w parkach, na wsiach i w niektórych dzielnicach miast i zadrzewieniach w dolinach rzek. Coraz częściej spotykana również w dużych miastach.

W Polsce objęta ochroną gatunkową częściową.