Gatunek średniego ptaka śpiewającego z rodziny drozdów (Turdidae).
Wyróżniono trzy podgatunki T. viscivorus[3][4]:
* Turdus viscivorus deichleri – północna-zachodnia Afryka, Korsyka i Sardynia.
* Turdus viscivorus viscivorus – Europa do zachodniej Syberii i północnego Iranu.
* Turdus viscivorus bonapartei – południowo-środkowa Azja do Turkmenistanu i zachodniego Nepalu.

Paszkoty można odróżnić od innych drozdowatych po charakterystycznych trójkątnych plamach na spodzie ciała. W rozpoznaniu paszkota pomaga też rozmiar - jest większy od kosa i podobny do drozda śpiewaka, ale masywniejszy i z wydatną piersią.

Paszkot to największy spośród europejskich drozdów, podobny do drozda śpiewaka, ale bardziej szary. Obie płci ubarwione jednakowo i zbliżonej wielkości. Głowa wyróżnia się ciemno obrzeżonymi pokrywami usznymi. Jaśniejsze piórka występują między okiem a nasadą bladożółtego dzioba, czarnego na końcu, oraz wokół oczu. Wierzch ciała charakterystycznie szarobrązowy, żółtawobiały spód czarno nakrapiany w trójkątne plamy, zwłaszcza na gardzieli. Boki i pierś beżowe, gęsto czarno nakrapiane, gęściej na środku piersi. Ma oliwkowożółte nogi. Ogon szarobrązowy z białymi brzegami. Skrzydła szarobrązowe z jasno obrzeżonymi piórami, a od spodu białe, co jest wyraźnie widoczne w locie. Młode osobniki mają na grzbiecie plamy.

Z daleka trudno odróżnić od siebie obie płci. Najczęściej widuje się go, gdy przelatuje nad otwartymi przestrzeniami osadzonymi pomiędzy kompleksami leśnymi. Lot jest nieco falisty, zręczny, choć powolny, a gdy znajduje się w powietrzu wydaje chrapliwy głos. W trakcie ślizgu skrzydła są lekko zadarte do góry.
Rozmiary: długość ciała ok. 27 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 42–47 cm, masa ciała ok. 130 g

Wydaje charakterystyczny, suchy, twardy terkot "sznerr sznerr" lub "tr tr" mający funkcję wabiącą. Śpiew głośny, melancholijny, fletowy podobny do kosa, ale z większą liczbą powtarzających się powtórzeń, zwrotek. Frazy śpiewu dłuższe niż u drozda śpiewaka.
Zaczyna śpiewać już w lutym i robi to również przy brzydkiej pogodzie.

Przemieszcza się długimi skokami. Często stoi w wyprostowanej postawie. Zaniepokojony odlatuje daleko i wysoko, często powyżej wierzchołków drzew. Wędrowny, przyloty od marca do kwietnia i odloty od września do listopada. W czasie przelotów tworzy niekiedy niewielkie stada. Duża płochliwość i dość skryty tryb życia sprawia, że człowiek go nie zauważa, choć w niektórych miejscach nie jest ptakiem rzadkim.
Gnieździ się głównie w wysokopiennych starych rozległych lasach lub borach iglastych (świerkowych i sosnowych) i mieszanych w pobliżu polan i zrębów lub na ich obrzeżach (tam znajduje się pożywienie dla niego), rzadziej zadrzewienia śródpolne, ogrody i parki. Preferuje biotopy wyżej położone lub pagórkowate, np. górskie. Nie występuje licznie i jedynie częściej można spotkać go na stanowiskach, które najbardziej mu odpowiadają. W odróżnienia do kosa lub drozda śpiewaka nie wykazuje dużej skłonności do przebywania w pobliżu siedzib ludzkich. Tylko w niektórych miastach Europy Zachodniej odnotowano przypadki gnieżdżenia się tego ptaka w podmiejskich lub miejskich parkach.
Las jest dla paszkota miejscem odpoczynku i wychowywania młodych, ale zdecydowanie najwięcej pokarmu zbierają na polach i łąkach.

Żywi się owadami i ich larwami, robakami, dżdżownicami oraz ślimakami i innymi drobnymi mięczakami. Poszukuje pokarmu na ziemi. Jesienią i zimą zjada owoce jarzębiny, jemioły lub nasiona, a przysmakiem są jagody jemioły.

Żeruje przeważnie na ziemi, drzewach lub krzewach szukając tam bezkręgowców. Szuka obszarów o krótkiej trawie i miękkim podłożu, gdzie łatwiej jest znaleźć dżdżownice. Jest to jeden z głównych gatunków roznoszących owoce jemioły na inne drzewa. Wcześniej jednak nasiona (bez ich uszkodzenia przez soki trawienne) tego roślinnego półpasożyta przechodzą przez układ pokarmowy paszkota.
W ciągu roku wyprowadza dwa–trzy lęgi, od kwietnia do maja. Tworzone pary są monogamiczne.
Gniazdo jest podobne do gniazda kosa, umieszczone na grubej gałęzi lub w rozwidleniu poziomych gałęzi na drzewie na różnej wysokości, często w koronie przy pniu sosny, lub na krzewie. Zbudowane na zewnątrz z łodyg, liści, korzonków, suchych źdźbeł traw, luźnych patyków i cienkich gałązek zmieszanych z mchem. Wnętrze wylepione jest iłem lub gliną i wysłane delikatnym materiałem roślinnym, np. suchą trawą, czasem z domieszką igliwia. Konstrukcja przypomina czarkę.
Samica składa 4–5 niebieskich, żółtozielonych lub płowych usianych czerwonawymi (rdzawymi) lub fioletowoszarymi plamkami jaj o średnich wymiarach 30x22 mm. Samica wysiaduje jaja przez 15–16 dni na zmianę z samcem.

Pisklęta klują się nagie i ślepe, ale bardzo szybko rosną. Z czasem mają na sobie coraz więcej jasnoszarego puchu. Gdy mają 2 tygodnie, opiekę nad nimi przejmuje ojciec (wcześniej karmili je oboje rodzice), a matka rozpoczyna wtedy drugi lęg. Po ok. 17 dniach opuszczają gniazdo, choć nie potrafią jeszcze dobrze latać.

Zamieszkuje większą część Europy i Azji - spotyka się go w Zachodniej Syberii, Azji Środkowej, ale i w północno-zachodniej Afryce. Wschodnia granica sięga Himalajów, a północna Syberii. Wędrowne są zwłaszcza populacje północne i ze wschodniego areału występowania, gdzie północne zimy mają surowy, kontynentalny przebieg. Nie migrują jednak daleko. Południowe paszkoty z łagodniejszych stref klimatycznych zwykle cały rok pozostają na terenach lęgowych lub w ich okolicy. Zimą mogą zstępować w terenach górskich do dolin i wiosną powracać na wyższe partie gór. Wyróżnia się 3 podgatunki.
W Polsce rozpowszechniony w całym kraju, ale z reguły nieliczny ptak lęgowy (miejscami średnio liczny). Najczęściej widuje się go jednak w górach, a nie na nizinach, więc występuje nierównomiernie. Część ptaków pozostaje na zimę. To największy przedstawiciel drozdowatych w kraju.

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.